Ένα γράμμα που δεν πρόλαβα ή δεν τόλμησα να στείλω

Αγαπημένη μου πνευματική μητέρα

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που μικρό κοριτσάκι σε θαύμαζα, σε βίωνα , σε γνώριζα μέρα τη μέρα, όλο και περισσότερο.

Με τα χρόνια, ο θαυμασμός έγινε εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, αγάπη. Εμπιστοσύνη γιατί είχα τη βεβαιότητα ότι οι συμβουλές σου ήταν πάντα σωστές, πολύτιμες. Βαθιά στη μνήμη χαραγμένη η εικόνα σου μπροστά στο τραπεζάκι με τη μικρή Αγία Γραφή. Με εντυπωσίαζε που για κάθε απορία, προβληματισμό, ή προσωπικό πρόβλημα, εσύ θα την άνοιγες με σταθερό σίγουρο χέρι για να βρεις το κατάλληλο εδάφιο. Αυτό που θα εδραίωνε την πίστη μου, θα έλυνε τις απορίες μου, και θα με παρηγορούσε. Κι εσύ αυτό ήθελες. Να μεταλαμπαδεύσεις την πίστη, να σταλάξεις μέσα στην καρδιά μου την Ελπίδα . Την ελπίδα για τη ζωή για τη σωτηρία. Είχες μια βαθιά, εσωτερική ηρεμία, γλυκύτητα, πραότητα. Η ματιά σου, το γλυκό σου χαμόγελο. το μητρικό σου χάδι, τα ευγενικά λόγια, η έγνοια σου, όλα μαρτυρούσαν ότι μ’ αγαπούσες . Νοιαζόσουν όχι μόνο για τα σημαντικά γεγονότα της ζωής μου αλλά και για κάθε της πτυχή. Ανάλωνες το χρόνο, ένα μεγάλο μέρος από τη ζωή σου για να μας δεχτείς , να μας φιλοξενήσεις στο σπίτι σου για να χαρείς όπως έλεγες τα γελάκια μας, τις γλυκές μας φωνούλες. Εμείς όμως ξέραμε ότι τα βράδια από τη φασαρία, τα αστεία ,τις φάρσες που σκαρώναμε, δεν σε αφήναμε να κοιμηθείς. Εκείνα τα Σαββατοκύριακα στο Περιγιάλι, τα πανέμορφα δειλινά με την απέραντη θάλασσα ν’ απλώνεται μπροστά μας, αφουγκραζόμουν τη φύση, ρουφούσα σαν σφουγγάρι τις γνώσεις σου, τις εμπειρίες σου, γευόμουν τους καρπούς της φιλοξενίας σου, βίωνα τη βαθιά σου πίστη στο δημιουργό, το σεβασμό σου στη δημιουργία. Όλα ήταν απλά, λιτά κι απέριττα που τα περιέβαλε η δική σου φροντίδα κι αγάπη για μας.

Χρόνο το χρόνο σε εμπιστευόμουν ακόμα περισσότερο και σου εκμυστηρεύτηκα τις σκέψεις , τα μυστικά , τα συναισθήματά μου τις αγωνίες μου. Κι όταν ήρθε εκείνο το κρίσιμο γεγονός στη ζωή μου, εσύ και μόνο εσύ δεν με παρηγόρησες απλώς με τρυφερά, καρδιακά λόγια. Μου αποκάλυψες ένα δικό σου μυστικό που λίγοι ίσως το γνώριζαν, για να μου δείξεις ότι γνώριζες τη βαθιά μου θλίψη. Είχες βιώσει κι εσύ την ίδια εμπειρία και τη μοιράστηκες μαζί μου. Μου φανέρωσες την ευαίσθητη ανθρώπινη πλευρά σου. Με αγκάλιασες, με προστάτεψες., με νοιάστηκες, παρακολουθούσες διακριτικά την πορεία μου, δεν με εγκατέλειψες ποτέ.

Και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, ευγνωμονώ κατ΄ αρχάς το Θεό που σε γνώρισα, βίωσα την απλότητα, την ειλικρίνεια, την καθαρότητα του χαρακτήρα σου, την ευρύτητα του πνεύματός σου. Και μετά ευχαριστώ εσένα που με δίδαξες να πιστεύω, να βιώνω τα μυστήρια της εκκλησίας μας, να αγαπώ τους ανθρώπους, τη ζωή, τη φύση, τα ταξίδια, να προσπαθώ να βάζω στόχους και να αγωνίζομαι να τους πραγματώσω.
Αυτή τη δύσκολη περίοδο που όλοι βιώνουμε, πόσες φορές δεν νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω για όλ’ αυτά που με προβληματίζουν, με θλίβουν, με τρομάζουν. Πόσο θα ‘θελα να χαθώ στη στοργική σου αγκαλιά, να με παρηγορήσεις, να μου δώσεις ελπίδα ,να μου γλυκάνεις την καρδιά, να με βεβαιώσεις για μια ακόμα φορά ότι «τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν».

Αγαπημένη μου πνευματική μητέρα, να ΄ξερες πόσο μου λείπεις!