HeadShort.png

7/6 Κυριακή της Πεντηκοστής

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
4 Ἰουνίου 2017
Μετά τήν Ἀνάστασή Του ὁ Κύριος, ἐπί σαράντα ἡμέρες ἐμφανιζόταν στίς Μυροφόρες, στούς Μαθητές Του καί σέ ἁπλούς ἀνθρώπους πού τόν πίστεψαν. Ἐμφανίστηκε, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἁγία Γραφή, σέ πάνω ἀπό πεντακόσιους ἀδελφούς, γιά νά βεβαιωθοῦν ὅτι μπορεῖ μέν νά ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ὡς Θεός νίκησε τόν θάνατο καί ἀναστήθηκε πραγματικά.

Ὁ Κύριος, μετά τήν Ἀνάστασή Του, δέν ἦταν δυνατόν νά παραμείνει γιά πάντα στή γῆ καί γι’ αὐτό εἶπε στούς Μαθητές Του ὅτι θά ἀνέβει στούς οὐρανούς, χωρίς βέβαια νά σημαίνει αὐτό ὅτι θά μᾶς ἐγκαταλείψει, ἀφοῦ μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι θά παραμείνει μαζί μας μέχρι τήν συντέλεια τοῦ κόσμου. Γιά νά τούς παρηγορήσει, τούς διαβεβαίωσε δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς καί ὅτι τούς συμφέρει νά φύγει γιατί μετά τήν Ἀνάληψή Του στούς Οὐρανούς, θά τούς στείλει ἄλλο Παράκλητο, ἄλλο παρηγορητή δηλαδή, ὁ Ὁποῖος θά ὁλοκληρώσει τό ἔργο τό δικό Του καί θά τούς ὁδηγήσει «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».
Ὁ πρῶτος Παράκλητος, λοιπόν, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἕνωσε μέ τήν Θεότητά Του καί ἔτσι μπόρεσε νά ἔλθει ἀνάμεσά μας, νά μᾶς πλησιάσει καί νά μᾶς φέρει κοντά Του. Ὁ δεύτερος Παρηγορητής εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού ἦλθε καί σκήνωσε στήν Ἐκκλησία δέκα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας στούς Οὐρανούς καί πενῆντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάστασή Του. Θεός τέλειος καί ἀληθινός ὁ σαρκωθείς,σταυρωθείς καί ἀναστάς Κύριος. Θεός τέλειος καί ἀληθινός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα,τό Ὁποῖο προέρχεται, «ἐκπορεύεται» ἀχρόνως ἀπό τόν Θεό Πατέρα καί στέλνεται ἐν χρόνω στόν κόσμο ἀπό τόν Πατέρα διά τοῦ Υἱοῦ. Αἴτιος τῆς ὑπάρξεως καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ ἀγέννητος Πατέρας,πού εἶναι ἡ πηγή τῆς Θεότητος. Γεννᾶ ἀχρόνως τόν Υἱό καί ἐκπορεύει ἀχρόνως τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ γέννηση, εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Υἱοῦ καί ἡ ἐκπόρευση εἶναι ὁ τρόπος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή ἐδῶ. Ἄλλο ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τόν Θεό Πατέρα, πού σημαίνει προέλευση, καί ἄλλο ἐν χρόνω πέμψη-ἀποστολή στόν κόσμο. Ἡ προέλευση εἶναι ἀπό τήν ἀρχή, πρίν ὑπάρξει ὁ χρόνος καί πρίν δημιουργηθεῖ ὁ κτιστός κόσμος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὑπῆρχε πάντοτε, μιλοῦσε στούς Προφῆτες καί στήν Παλαιά Διαθήκη. Τώρα ἔρχεται σέ δεδομένη χρονική στιγμή καί μένει γιά πάντα στήν Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία πλέον γίνεται Σῶμα Χριστοῦ καί κοινωνία Χριστοῦ.
Οἱ Λατίνοι πιστεύουν λανθασμένα ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται-προέρχεται δηλαδή,καί ἀπό τόν Πατέρα καί ἀπό τόν Υἱό. Αὐτό εἶναι καινοφανής αἵρεση καί ἀνεπίτρεπτη ἐπέμβαση καί προσθήκη στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Δέν στηρίζεται στήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, οὔτε ἔχει κάποιο ἔρισμα στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ὁ Κύριος εἶπε ξεκάθαρα ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. Ἀφοῦ,λοιπόν, ὁ Υἱός προέρχεται διά τῆς ἀχρόνου γεννήσεώς Του μόνο ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἄν δεχτοῦμε τήν αἵρεση αὐτή τῶν Λατίνων,καί ποῦμε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἀπό τόν Πατέρα καί ἀπό τόν Υἱό, εἶναι σάν νά λέμε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι κατώτερο ἀπό τόν Υἱό καί διασποῦμε τήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγάλα ζητήματα πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τούς Λατίνους, ἀφοῦ τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ἀπολύτως ἴσα μεταξύ τους. Τρία Πρόσωπα, ἕνας Θεός. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἄχραντο σῶμα πού πῆρε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί τό ἔνωσε μέ τήν Θεότητά Του. Εἶναι ὁ καλύτερος ὁρισμός γιά τήν Ἐκκλησία μας, ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ὁρισμούς πού διατυπώθηκαν κατά καιρούς. Ὅσοι ἔχουμε βαπτισθεῖ καί ἔχουμε καθαρή καρδιά, ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό μετέχοντας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί ταυτόχρονα ἑνωνόμαστε μέ τούς Ἁγίους μας καί ὅλους τούς ἀδελφούς μας πού μετέχουν συνειδητά στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἔτσι εἶναι ἐνεργά μέλη της. Τήν Κυριακή καί ὅσες φορές τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία, μέσα στό Ναό εἶναι ὁ Κύριος, ἡ Παναγία μας, οἱ Ἅγιοί μας, οἱ Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ καί ὅσοι ἀδελφοί μας ἔφυγαν στόν Οὐρανό καί εἶχαν κοινωνία μέ τόν Χριστό ὅταν ζοῦσαν καί σωματικά ἀνάμεσά μας. Οὐρανός καί γῆ ἑνώνονται κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας. Μία Ἐκκλησία οὐράνια καί ἐπίγεια.
Ὅλα αὐτά εἶναι πολύ δύσκολο νά τά καταλάβουμε ἐάν δέν διαθέτουμε τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας. Πρέπει νά μποῦμε μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ γιά νά καταλάβουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι κοινωνία Χριστοῦ καί κοινωνία Ἁγίων ταυτόχρονα.
Ἄν ἀνοίξουμε τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων στό τέταρτο κεφάλαιο, θά δοῦμε πῶς ζοῦσαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί. Ἦταν ὅλοι ἑνωμένοι μεταξύ τους καί ζοῦσαν ἀγαπημένοι σάν ἀδέλφια. Εἶχαν μία ψυχή καί μία καρδιά. Ὁ καθένας τους εἶχε τά κτήματά του, τά χρήματα πού κέρδιζε ἀπό τήν δουλειά του, αὐτά πού τοῦ ἄφησαν οἱ γονεῖς του. Δέν θεωροῦσαν ὅμως δικό τους τό παραμικρό ἀπό τά ὑπάρχοντά τους, ἀλλά ὅτι ὅλα ἀνῆκαν σέ ὅλους. Ὅ,τι εἶχαν, τό ἄφηναν ἐλεύθερα στήν διάθεση τῶν ἄλλων. Αὐτή ἡ εὐλογημένη πρακτική λέγεται κοινοκτημοσύνη. Ἔτσι,δέν ὑπῆρχε κάποιος πού νά εἶχε κάποια ἀνάγκη ἀνάμεσά τους, γιατί ἔδιναν στόν καθένα ὅ,τι τοῦ χρειαζόταν.
Καί δέν εἶχαν φυσικά ὑπερβολικές ἀπαιτήσεις. Ἀρκοῦνταν ὁ καθένας τους στά ἀπαραίτητα γιά νά κρατηθεῖ στή ζωή. Ἄν εἶχαν γαγητό νά φᾶνε καί ροῦχα νά σκεπαστοῦν καί νά φορέσουν, αὐτό τούς ἦταν ἀρκετό, δέν ζητοῦσαν κάτι παραπάνω.
Σήμερα, παρά τήν οἰκονομική κρίση πού μᾶς ταλαιπωρεῖ τά τελευταῖα χρόνια, ὅλα αὐτά μᾶς φαίνονται ἀπίστευτα. Ὁ γνήσιος ὅμως αὐτός τρόπος τῆς χριστιανικῆς ζωῆς διασώζεται εὐτυχῶς στά ὀρθόδοξα κοινόβια Μοναστήρια μας. Κανένας ἐκεῖ δέν ἔχει κάτι δικό του. Ζοῦν τήν κοινή ζωή χωρίς ἰδιαίτερη περιουσία.Ἔχουν ὁμοψυχία μεταξύ τους, ἐνεργοῦν ἀπό κοινοῦ, ἔχουν τό φρόνημα τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἀληθινή ἑνότητα.
Αὐτή ἡ ἑνότητα εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγάλα δῶρα τῆς Πεντηκοστῆς καί τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν Ἐκκλησία πού λείπει ἀπό τούς σημερινούς ἀνθρώπους. Ὁ καθένας μας σήμερα ἐνδιαφέρεται γιά τό δικό του συμφέρον καί ἀδιαφορεῖ γιά τό συμφέρον τοῦ ἀδελφοῦ του. Στήν θέση τῆς κοινοκτημοσύνης τῶν πρώτων χριστιανῶν, μπῆκε ἡ ἁμαρτωλή ἰδιοτέλεια πού ὁδηγεῖ στήν ἐκμετάλευση τοῦ ἄλλου καί στήν δυστυχία κάποιων μελῶν τῆς σημερινῆς κοινωνίας. Παρατηρεῖται τό ἀπράδεκτο ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς φαινόμενο, ἄλλοι νά πεινοῦν καί ἄλλοι νά μεθοῦν, νά ζοῦν προκλητικά κάνοντας διάφορες σπατάλες, χωρίς νά ὑπολογίζουν αὐτούς πού δυστυχοῦν.
Ὑπάρχουν βέβαια καί οἱ ἐξαιρέσεις. Εἶναι καί στήν ἐποχή μας ἀρκετοί πού πονοῦν γιά τήν δυστυχία τῶν ἄλλων καί βοηθοῦν διακριτικά μέ κάθε τρόπο ὥστε νά ἀνακουφιστεῖ ὁ πόνος τῶν συνανθρώπων μας, πού στεροῦνται ἀκόμη καί τά βασικά ἀγαθά. Στό πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου πού ὑποφέρει βλέπουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτοί διασώζουν τό πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς καί εἶναι οἱ εὐλογημένοι καρποί τοῦ Παρακλήτου.
Μακάρι νά ἐπικρατήσει καί πάλι στήν κοινωνία μας ὁ ἱερός καί ἅγιος ἐνθουσιασμός τῶν πρώτων χριστιανῶν καί ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά δροσίσει εὐεργετικά τίς ψυχές ὅλων μας. Ἡ ἱερή φλόγα τοῦ Παρακλήτου νά θερμάνει τίς καρδιές μας ὥστε καί πάλι ἡ Ἐκκλησία μας νά γίνει τό κέντρο τῆς ζωῆς μας καί νά γινόμαστε αἰτία νά πυρακτώνονται οἱ ψυχές καί τῶν ἄλλων ἀδελφῶν. Ἔχοντας τό Πανάγιο Πνεῦμα μέσα μας ὄχι μόνον δέν θά δέν θά ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τίποτα, ἀλλά θά μεταδίδουμε τήν Χάρη Του σέ ὅλους τούς Ἀδελφούς μας.
Ἡ Πεντηκοστή εἶναι μία συνεχής κατάσταση στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου ἐξακολουθεῖ νά παρέχεται σέ ὅσους εἶναι ἐνταγμένοι στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἔχουν καθαρή καρδιά. Ἄρα, στό χέρι μας εἶναι νά κρατοῦμε ζωντανή τήν φλόγα τοῦ Παρακλήτου καί νά ἀγιαζόμαστε μέ τήν ἄκτιστη Χάρη Του.
Ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἀνακαινίζει τόν ἄνθρωπο, τόν ὠθεῖ στήν πνευματική του ἄνοδο καί τόν ὁδηγεῖ μέ ἀσφάλεια στήν σωτηρία.

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com

Pin It