HeadShort.png

9/8 Για τη βοήθεια του Θεού στον άνθρωπο που θλίβεται (Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

(Ματθ. 14, 22-34)

Ο ΑΓΙΟΣ απόστολος Πέτρος, όπως ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, όταν είδε κάποτε τον Κύριο να βαδίζει πάνω στην τρικυμισμένη θάλασσα, Του είπε: «Δώσε μου εντολή να έρθω κοντά Σου περπατώντας πάνω στα νερά». Και παίρνοντας την εντολή από τον παντοδύναμο Κύριο, κατέβηκε από το καΐκι, όπου βρισκόταν, και άρχισε να βαδίζει πάνω στα νερά, τα οποία ήταν σαν να είχαν στερεοποιηθεί κάτω από τα πόδια του. Όσο πίστευε ο Πέτρος στην εντολή του Κυρίου, όσο ήταν προσηλωμένος με τον νου και την καρδιά του σ’ αυτή την εντολή, βάδιζε πάνω στο υγρό στοιχείο όπως στη στεριά. Αλλά ο άνεμος ήταν πολύ δυνατός και τα κύματα σηκώνονταν ψηλά. Ο Πέτρος, στρέφοντας την προσοχή του σ’ αυτά, άφησε να εισχωρήσει μέσα του κάποιος φόβος, φόβος που από έναν επιφανειακό κριτή θα χαρακτηριζόταν φυσικός και εύλογος. Τότε, όμως, άρχισε να βουλιάζει. «Κύριε, σώσε με!», κραύγασε στον Χριστό. Κι Εκείνος, απλώνοντάς του το χέρι, τον έσωσε από τον πνιγμό, λέγοντας: «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε ή αμφιβολία;». Petroskymata Όλοι μας βαδίζουμε πάνω στα άστατα κύματα της θάλασσας του βίου, που σείεται και αναταράζεται από τις τόσες συμφορές και δυσκολίες· όλοι μας βαδίζουμε πάνω σ’ αυτά τα κύματα και κατευθυνόμαστε προς τις πύλες του θανάτου, για να κριθούμε από τον Θεό. Πόσο επισφαλής είναι κάτω από τα πόδια μας η θάλασσα του βίου! Δεν μπορούμε να μάθουμε τι θα μας συμβεί την κάθε στιγμή. Οι πιο μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας γίνονται απροσδόκητα, αιφνιδιαστικά. Ακόμα κι ο θάνατος μας κρυφοζυγώνει σαν κλέφτης, μας κρυφοζυγώνει όπως όλες σχεδόν οι συμφορές. Δέρνεται η θάλασσα από ισχυρούς ανέμους, που σηκώνονται από διάφορες μεριές για ανεξιχνίαστη αιτία. Και του βίου μας η θάλασσα δέχεται διάφορες επιθέσεις από τα πονηρά πνεύματα και από τους ανθρώπους που έχουν γίνει όργανά τους. Παθαίνουμε ποικίλες συμφορές από αναπάντεχα περιστατικά, από τη μυστηριώδη πορεία των πραγμάτων. Είναι αδύνατο να προβλέπουμε και να προγνωρίζουμε τι θα επινοήσει η μοχθηρία, τι θ’ αποτελέσει αφορμή ή μέσο κάποιου κακού, από πού θα έρθει ένας πειρασμός. Και όλα αυτά είναι μεν αδύνατο να τα προβλέπουμε, τις περισσότερες φορές, όμως, είναι αδύνατο και να τα αποτρέπουμε. Υπάρχει άλλη μια θάλασσα, θάλασσα αόρατη, κάτω από τα νοερά βήματά μας. Η θάλασσα αυτή δέρνεται και αναταράζεται από άλλους ανέμους. Είναι η καρδιά μας, όπου συσσωρεύονται ποικίλα αισθήματα. Τα αισθήματα του πεσμένου ανθρώπου είναι μολυσμένα από την αμαρτία και γι’ αυτό συνήθως δεν είναι σωστά. Ο «παλαιός άνθρωπος», που δεν έχει ανακαινιστεί από τη θεία χάρη, σπάνια μπορεί να ενεργήσει σύμφωνα με τις ευαγγελικές εντολές, και τότε με την άσκηση πολλής βίας στον εαυτό του και με τρόπο ατελή. Τα μολυσμένα από την αμαρτία αισθήματα ενεργούν άλλοτε περιορισμένα και άλλοτε απεριόριστα. Όταν ενεργούν περιορισμένα, είναι μεν σφραγισμένα από κάποιαν εμπάθεια, αλλά δεν εκδηλώνονται πλήρως τα αντίστοιχα πάθη. Όταν, όμως, ενεργούν απεριόριστα, τότε τα πάθη εκδηλώνονται πλήρως. Τα αισθήματά μας επηρεάζονται από τους λογισμούς, τους οποίους σπέρνουν στον νου μας τα πνεύματα της κακίας, οι εχθροί του ανθρωπίνου γένους. Άλλοτε μας κυριεύει η λύπη, άλλοτε μας ταράζει η οργή, άλλοτε μας παρασύρει η ηδυπάθεια, άλλοτε μας πλανά η κενοδοξία. Αυτός ο άνεμος των λογισμών συχνά είναι τόσο ισχυρός, που δεν βρίσκουμε τρόπο να του αντισταθούμε. Τα χάνουμε, παραλύουμε από την ακηδία, βυθιζόμαστε στην απόγνωση, αγγίζουμε τον όλεθρο. Τι θα πούμε στον άνθρωπο που έχει αντιληφθεί ότι τόσο στην εξωτερική όσο και στην πνευματική του ζωή βαδίζει πάνω σε κύματα; Θα του πούμε τούτο: “Βαδίζεις με εντολή του Θεού σου”. Έτσι βάδιζε πάνω στα κύματα ο άγιος απόστολος Πέτρος. Και δεν βυθιζόταν, όσο πίστευε ακλόνητα ότι ενεργούσε σύμφωνα με εντολή του Θεού. Ας πιστεύουμε, λοιπόν, κι εμείς ότι ο Θεός μας κάλεσε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και μας χάρισε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα επίγειας ζωής, με την εντολή να εκπληρώνουμε στη διάρκειά του το θέλημα Εκείνου. Ας πιστεύουμε συνάμα ότι, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του, αν Τον υπηρετούμε πιστά, η πρόνοιά Του θα φροντίζει ακοίμητα για μας. Ας πιστεύουμε, επίσης, ότι ως πλάσματά Του βρισκόμαστε ολοκληρωτικά κάτω από το θέλημά Του και, επομένως, τίποτα δεν μας συμβαίνει ανεξάρτητα απ’ αυτό το παντοδύναμο και πανάγιο θέλημα. Μ’ αυτή τη σκέψη θα βαδίζουμε πάνω στη θάλασσα του βίου αδίστακτα και θαρρετά. «Ένα ζευγάρι σπουργίτια δεν πουλιέται για ένα μόνο ασσάριο (χάλκινο ρωμαϊκό νόμισμα πολύ μικρής αξίας); Και όμως, ούτε ένα απ’ αυτά δεν πέφτει στη γη χωρίς το θέλημα του Πατέρα σας. Όσο για σας, ο Θεός έχει μετρημένες και τις τρίχες της κεφαλής σας. Μη φοβηθείτε, λοιπόν, γιατί εσείς αξίζετε περισσότερο από πολλά σπουργίτια». Οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι. Για να μας παρηγορήσει, λοιπόν, και να μας νουθετήσει ο Θεός, παραχώρησε να κλονιστεί και να κινδυνεύσει ο Πέτρος. Όταν την πίστη στον Θεό την αντικαθιστούν ανθρώπινοι συλλογισμοί, τότε ο άνθρωπος ταλαιπωρείται μέσα στα κύματα της θάλασσας του βίου. Ταλαιπωρείται και υποφέρει. Από τη μια δεν βρίσκει κανένα ανθρώπινο μέσο για να ξεφύγει από τις οδυνηρές περιστάσεις, κι από την άλλη ξεχνά ακατανόητα τον Θεό. Ο απόστολος Πέτρος, όταν άρχισε να καταποντίζεται, κραύγασε στον Κύριο να τον σώσει. Κι εμείς, μέσ’ από τις δυσκολίες που μας περικυκλώνουν, ας αναγκάσουμε τον εαυτό μας να θυμηθεί τον Θεό, ας στραφούμε στον Θεό με ολόθερμη προσευχή, ζητώντας Του να μας λυτρώσει. Η λύτρωση δεν θ’ αργήσει. Ο Κύριος θα έρθει. Και τότε ο καθένας μας θ’ ακούσει μέσα στη συνείδησή του μιαν ήρεμη αλλά συνάμα και ελεγκτική φωνή: «Ολιγόπιστε, γιατί σε κυρίεψε η αμφιβολία;». Οι δοκιμασίες της ζωής είναι απαραίτητες. Παραχωρούνται από τη θεία πρόνοια. Μας στέλνονται, ώστε, κάτω από την πίεσή τους, να προστρέξουμε στον Θεό, που Τον έχουμε λησμονήσει, και να Τον γνωρίσουμε εμπειρικά. «Ζήτησε τη βοήθειά μου την ημέρα της θλίψεως», συμβουλεύει ο Θεός τον άνθρωπο που θλίβεται, «κι εγώ θα σε απαλλάξω από τα δεινά σου- κι εσύ τότε θα με δοξάσεις» (Ψαλμ. 49:15). «Θα με δοξάσεις» σημαίνει: “Θα με γνωρίσεις εμπειρικά με τη ζωντανή γνώση και θα πιστέψεις σ’ εμένα με τη ζωντανή πίστη. Με τη νεκρή γνώση, τη γνώση του γράμματος του νόμου, σου φαίνομαι ανύπαρκτος”. Στον Πέτρο, όταν αυτός άρχισε να βυθίζεται, ο Κύριος έδωσε το χέρι Του για να τον σώσει. Για να βγούμε εμείς από μια δυσκολία, γίνεται κάποια επέμβαση της θείας πρόνοιας ιδιαίτερα εμφανής και αντιληπτή. Είναι ασήμαντο το ταρακούνημά μας από τις θλίψεις μπροστά στη γνώση του Θεού που αποκτούμε μ’ αυτές. Η ταλαιπωρία από τις θλίψεις είναι πρόσκαιρη. Η ουσιαστική γνώση του Θεού και η συνακόλουθη οικείωσή Του είναι θησαυρός αιώνιος, είναι το εχέγγυο των αιώνιων αγαθών. Έτσι ακριβώς πρέπει να κάνουμε, όταν σηκώνεται μια ψυχική θύελλα, όταν η ειρήνη της καρδιάς διακόπτεται και διαταράσσεται από τους λογισμούς της αμαρτίας. Οι λογισμοί αυτοί εμφανίζονται συνήθως με ένδυμα ορθότητας και δικαιοσύνης, αλλά αναγνωρίζονται από την ταραχή που προξενούν στην καρδιά. Είναι φοβερή η θύελλα των παθών, πιο φοβερή απ’ όλες τις θύελλες των εξωτερικών συμφορών. Η εσωτερική θύελλα είναι πιο επικίνδυνη από την εξωτερική. Την ώρα μιας ορατής θύελλας σκοτεινιάζει ο ουρανός από τα σύννεφα· την ώρα μιας αόρατης θύελλας της καρδιάς σκοτεινιάζει ο νους από τα σύννεφα των λογισμών. Τότε λησμονούνται οι νουθεσίες της Αγίας Γραφής και των θεόσοφων πατέρων. Το πλοιάριο της ψυχής καλύπτεται από τα κύματα διαφόρων εμπαθών αισθημάτων. Ούτε η συζήτηση με φίλους ούτε η ψυχωφελής ανάγνωση δρουν ευεργετικά. Η ψυχή, σκεπασμένη από έναν θολό αχνό, δεν μπορεί να δεχθεί τίποτα. Το μοναδικό μέσο σωτηρίας που απομένει, είναι η θερμή προσευχή. Σαν τον απόστολο Πέτρο πρέπει να κραυγάσουμε μ’ όλη μας την ψυχή στον Κύριο, ζητώντας Του βοήθεια. Κι Εκείνος τι θα κάνει; Αυτό που λέει ο Ίδιος με το στόμα του προφήτη Δαβίδ: «Θα κράξει σ’ εμένα (με την προσευχή), κι εγώ θα τον ακούσω. Θα είμαι δίπλα του στη θλίψη του. Θα τον βγάλω από τη θλίψη και θα τον δοξάσω. Θα του δώσω να ζήσει πολλά χρόνια και θα του δείξω ότι θα τον σώσω». Τι παρήγορη υπόσχεση, ή μάλλον πόσες παρήγορες υποσχέσεις! Ο παντογνώστης Θεός βεβαιώνει ότι θα εισακούσει τον άνθρωπο που θα κράξει σ’ Εκείνον. Αποκαλύπτει ότι με τη θεία πρόνοιά Του θα βρίσκεται δίπλα σ’ αυτόν που θα Τον επικαλεστεί. Υπόσχεται ότι θα τον βγάλει από τη θλίψη και θα τον δοξάσει, θα τον δοξάσει με τη δωρεά της θείας Του χάριτος. Και τελειώνει με την υπόσχεση της αιώνιας μακαριότητας και τη φανέρωση της σωτηρίας στην ψυχή, εγκαθιστώντας σ’ αυτήν τη θεία βασιλεία Του. Η εγκατάσταση της θείας βασιλείας στην ψυχή από την παρούσα ζωή είναι το εχέγγυο της μετοχής της στην αιώνια. Στον Πέτρο ο Σωτήρας τού κόσμου έδωσε το χέρι Του, προκειμένου να τον σώσει από τον πνιγμό. Σ’ εμάς, τους ακολούθους Του, δίνει τη θεία Του χάρη, προκειμένου να μας σώσει, όταν κινδυνεύουμε να χαθούμε μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα των παθών. Μετά την κατάπαυση της τρικυμίας από τον Κύριο, «όσοι ήταν στο καΐκι, ήρθαν και Τον προσκύνησαν, λέγοντας: “Αληθινά, είσαι ο Υιός του Θεού!”». Όταν η θύελλα της καρδιάς κοπάσει με την επέμβαση του Κυρίου, τότε θα εξασθενήσουν και οι άνεμοι τους οποίους ξεσήκωσαν οι δαιμονικοί λογισμοί τότε η ψυχή θα προσκυνήσει τον Υιό του Θεού «πνευματικά και αληθινά», επειδή θα έχει λάβει στα μύχιά της την πληροφορία ότι Αυτός είναι πραγματικά ο Υιός του Θεού και Θεός. Οι εξωτερικοί πειρασμοί μας οδηγούν στη γνώση του Θεού με τη φανέρωση της πρόνοιάς Του· στερεώνουν την πίστη μας στη φιλάνθρωπη μέριμνά Του για μας· εμπνέουν στην καρδιά μας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια σ’ Αυτόν, καθώς αισθανόμαστε ότι μας βλέπει και Τον βλέπουμε νοερά μας κατευθύνουν σε διαγωγή σύμφωνη με τις ευαγγελικές εντολές και μας αποτρέπουν από την αμαρτία, την οποία αποστρέφεται ο Κύριος. Οι ψυχικοί πειρασμοί, πάλι, μας παρέχουν βαθύτερες γνώσεις. Πρέπει να επισημανθεί ότι σ’ αυτούς τους πειρασμούς και στη δραστική ενέργειά τους υποβάλλονται σχεδόν αποκλειστικά οι ακόλουθοι εκείνοι του Κυρίου που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στην υπηρεσία Του, ζώντας ησυχαστικά με την άσκηση της νοεράς προσευχής. Η άσκηση αυτή αποκαλύπτει στον άνθρωπο την ψυχή του. «Όσοι ταξιδεύουν στη θάλασσα» της καρδιάς «με πλοία», δηλαδή με την καθοδήγηση του Λόγου του Θεού και της εκκλησιαστικής παραδόσεως, όχι με την αυθαίρετη νόηση και άσκησή τους, «όσοι εργάζονται μέσα στα πολλά νερά», στους συλλογισμούς του νου και στα αισθήματα της καρδιάς, «αυτοί είδαν τα έργα του Κυρίου και τα θαυμαστά επιτεύγματά Του στον βυθό» της ψυχής. Με διάφορους τρόπους ο πάνσοφος και πανάγαθος Θεός επιτρέπει να πολεμηθεί ο άνθρωπος εσωτερικά: «Πρόσταζε (ο Κύριος) και σηκώθηκε ανεμοθύελλα. Υψώθηκαν τα κύματα της θάλασσας, που τους ανεβάζουν ως τον ουρανό και τους κατεβάζουν ως τα βάθη της αβύσσου». Από τη φοβερή αναταραχή των αισθημάτων -αυτή είναι η «ανεμοθύελλα»—, την οποία προξενούν οι δαιμονικοί λογισμοί, «η ψυχή τους», η ψυχή των ασκητών, «έλιωνε από τον φόβο με τα τόσα κακά. Ζαλίστηκαν, παραπατούσαν σαν μεθυσμένοι, και όλη τους η σοφία εξαφανίστηκε», εξαιτίας της σκοτεινιάς που έφερε η καταιγίδα, εξαιτίας των πολλών και ζοφερών λογισμών, εξαιτίας της φοβερής ταραχής, εξαιτίας των αμφιβολιών που δεν διαλύονται με την ανθρώπινη λογική. «Τότε μέσα στη θλίψη τους κραύγασαν στον Κύριο, κι Αυτός τους έβγαλε από τις δυσκολίες τους. Πρόσταζε την καταιγίδα κι έγινε απανεμιά· και ησύχασαν τα κύματα». Μετά τον πνευματικό πόλεμο, συνήθως χαρίζεται από τον Θεό πνευματική ειρήνη. «Και χάρηκαν, γιατί ησύχασαν, και ο Κύριος τους οδήγησε στο λιμάνι του θελήματός Του». Διδαγμένοι οι πνευματικοί αγωνιστές από τους εσωτερικούς πολέμους, αποκτούν τη γνώση του αγίου θελήματος του Θεού και σιγά-σιγά μαθαίνουν να παραμένουν σ’ αυτό. Η γνώση και η εφαρμογή του θείου θελήματος είναι ένα καταφύγιο για την ψυχή, καταφύγιο στο οποίο αυτή βρίσκει ηρεμία και ελπίδα σωτηρίας. Έχοντας αποκτήσει μυστικά από τον Κύριο τη γνώση του καλού και του κακού με την εμπειρική αίσθηση της επενέργειας της αμαρτίας και της επενέργειας της χάριτος στην ψυχή τους —από τις οποίες η δεύτερη εξουδετερώνει την πρώτη—, ευχαριστούν και δοξολογούν «τον Κύριο για το έλεός Του» στις προσευχές τους. Παράλληλα, διακηρύσσουν «τα θαυμαστά έργα Του στους άλλους ανθρώπους», στους αδελφούς τους, κατά τις εποικοδομητικές συζητήσεις τους. «Στη σύναξη του λαού θα Τον εξυψώσουν και στο συνέδριο των πρεσβυτέρων θα Τον δοξάσουν». «Σ’ εκείνους που αγαπούν τον Θεό», λέει ο απόστολος, «τα πάντα συντελούν στο καλό τους». Ο Θεός κάνει να συντελούν στο καλό τους όχι μόνο οι εξωτερικές θλίψεις και συμφορές, αλλά και οι εσωτερικές, εκείνες δηλαδή που προέρχονται από τον ξεσηκωμό και τη θύελλα των παθών. Αυτές είναι που αποκαλύπτουν στον άνθρωπο την πτώση του, αυτές είναι που τον κατεβάζουν από τα ύψη της υπερηφάνειας στην κατάσταση της αυτογνωσίας και της ταπεινοφροσύνης, αυτές είναι που του δείχνουν την απόλυτη αναγκαιότητα του Λυτρωτή και τον ρίχνουν με αυταπάρνηση στα πόδια Του. Όταν βλέπουμε να ξεσηκώνονται μέσα μας τα πάθη, ας μην ταραζόμαστε, όπως ταράζονται συνήθως όσοι δεν έχουν αυτογνωσία. Τα πάθη είναι φυσικά στη φθαρμένη από την αμαρτία φύση μας, όπως φυσικά σε μιαν αρρώστια είναι τα συμπτώματά της. Κάθε φορά που ξεσηκώνονται τα πάθη, πρέπει να προστρέχουμε χωρίς καθυστέρηση στον Κύριο με την προσευχή και τα δάκρυα, περιμένοντας με υπομονή την προστασία Του και προβάλλοντας στο μεταξύ σθεναρή αντίσταση. Τα πάθη φοβίζουν όχι μόνο τους ανθρώπους που κυριαρχούνται απ’ αυτά, αλλά και εκείνους που έχουν προοδεύσει στην αρετή. Αυτό συμβαίνει με παραχώρηση του Θεού, ώστε η απόκτηση της αρετής να μην αποτελέσει για τον αδύναμο άνθρωπο αιτία κομπασμού και υπερηφάνειας. Συχνά, έπειτα από παρατεταμένη γαλήνη, σηκώνεται φοβερή θύελλα. Έτσι, εκείνοι που νόμιζαν ότι βρίσκονταν σε ασφαλές καταφύγιο, συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται σε ανοιχτή και φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η απάθεια δεν μπορεί να θεωρηθεί κατάσταση μόνιμη, παρά μόνο όταν το σώμα αποτεθεί στον τάφο και η ψυχή αφήσει αυτόν τον κόσμο, τον γεμάτο πλάνες, πειρασμούς και δόλο. «Σώσε μας, Κύριε, χανόμαστε!», κραύγασαν στον Σωτήρα του κόσμου οι μαθητές Του κάποιαν άλλη φορά που ταξίδευαν πάλι με πλοιάριο. Σηκώθηκε ξαφνικά μεγάλη τρικυμία στη θάλασσα και τα κύματα σκέπαζαν το πλοιάριο. Ο Κύριος, ωστόσο, κοιμόταν. Με τον ύπνο Του υποδηλώνεται η δική μας λήθη του Θεού. Με τον πειρασμό εξαφανίζεται η λήθη. Τότε θυμόμαστε τον Κύριο και ζητάμε τη βοήθειά Του. Κι Εκείνος «επιτιμά τους ανέμους και τη θάλασσα», ως πανάγαθος και παντοδύναμος, «και γίνεται απόλυτη γαλήνη». Φτάνει μόνο να Τον επικαλεστούμε στον καιρό της θλίψεως. Αμήν. (Πηγή: “Ασκητικές ομιλίες Α’” Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ, επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, Εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής) Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com

9/8 Μνήσθητι ἡμῶν, Κύριε (Ματθ. 14, 22-34) Anthony Bloom

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ὅσο πιὸ βαθιὰ βιώνουμε τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὴν Θ.Λειτουργία ἢ βάσει τῶν καταστάσεων ποὺ μᾶς κάνουν ν' ἀντιλαμβανόμαστε σαφέστερα τὰ κείμενα, τόσο πιὸ πλατιὰ ξεδιπλώνεται μπρός μας, ἀποκαλύπτοντας τὸ μεγαλύτερο βάθος ποὺ ἀποκτοῦν πράγματα ἀνθρώπινα καὶ θεϊκά.
Πόσο συχνὰ ἔχουμε ἀκούσει στὴν ἀρχὴ τῶν Μακαρισμῶν τὶς λέξεις: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου..»- στὴν δόξα τῆς Βασιλείας Σου...
Κι αὐτὲς οἱ λέξεις ἀκούγονται τόσο φυσικὲς κι ἁπλές. Κι ἀκόμα, ἂν φαντασθοῦμε γιὰ ἕνα λεπτό, ὅτι, ὅταν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει ἐν δόξῃ, ἔχοντας νικήσει ἐν ὀνόματι ἡμῶν καὶ τοῦ Θεοῦ, ὑπερισχύοντας τοῦ κακοῦ, καὶ ἔχοντας κάνει αὐτὸν τὸν κόσμο σὲ Βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς ἁγιότητας, τῆς ἀπόλυτης ὀμορφιᾶς, ἄς φαντασθοῦμε ὅτι κάποιος ἀπὸ μᾶς θὰ μποροῦσε νὰ λησμονηθεῖ: τί θὰ συνέβαινε σέ μᾶς; Λησμονημένοι ἀπ' τὸν Θεό......Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἀναθυμόμαστε ὅτι ὑπάρχουμε, ὅτι ζοῦμε.! Συμβαίνει μόνο γιατί μᾶς θυμᾶται Ἐκεῖνος ἀκόμα κι ἂν ἐμεῖς λησμονοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, συνεχίζουμε νὰ ὑπάρχουμε χάρη στὴν δύναμη τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι δική Του, χάρη στὴν εὐλογία Του, χάρη στὴν ὅλο θυσία Ἀγάπη Του.
Πόσο ὄμορφο εἶναι νὰ σκεφτόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀσφαλισμένοι στὴν μνήμη Θεοῦ ποὺ περικλείει ὅλους, ἀκόμα κι ἂν οἱ ἄνθρωποι μᾶς ξεχνοῦν! Καὶ αὐτὸ συνέβη, συνέβη: Θυμᾶμαι μιὰ σκοτεινὴ μέρα ποὺ ἤμουν μὲ μία οἰκογένεια, κι ἄνοιξε ἡ πόρτα, κι ἕνας ἄνδρας ποὺ ἦταν 5 χρόνια στὸν πόλεμο καὶ θεωρεῖτο νεκρὸς, μπῆκε· ἡ γυναίκα του τὸν κοίταξε καὶ τοῦ εἶπε: «Ζεῖς; Σὲ εἴχαμε γιὰ νεκρό...!». Κι αὐτὲς οἱ λέξεις σήμαιναν «ὑπολογίζαμε στὸν θάνατό σου, γιατί ἂν ἤσουν νεκρὸς ἡ ζωὴ θὰ ξαναρχίσει, μ' ἕνα νέο τρόπο· θὰ συναντοῦσα νέα ἄτομα, θὰ παντρευόμουν ἕναν ἄλλο ἄνδρα· ἦλθες -θὰ μποροῦσες νὰ μὴν ἔρθεις, θὰ μποροῦσες νὰ 'χες παραμείνει νεκρός...»
Πῶς φαντάζεσθε ὅτι θὰ ἔνιωσε αὐτὸς ὁ ἄνδρας; Καὶ μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τί θὰ συμβεῖ στὸν καθένα μας, ὅσο ἁμαρτωλοὶ κι ἂν εἴμαστε, ἂν καθὼς στεκόμαστε μπροστά Του δοῦμε ὅτι δὲν θυμᾶται οὔτε τὸ ὄνομα, οὔτε τὴν ὄψη, οὔτε τὴν ὕπαρξή μας... Καὶ πόσο ὄμορφο ἀντίθετα εἶναι νὰ συλλογιζόμαστε ὅτι ἀκόμα κι ἂν ὅλος ὁ κόσμος μᾶς ξεχάσει - ὑπάρχει Ἕνας ποὺ ποτὲ – ποτὲ δὲν θὰ μᾶς ξεχάσει: εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἀγαπᾶ....
Τὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ (Ματθ. 14, 22-34): ὁ Πέτρος, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, εἶδαν τὸν Κύριο σὰν φάντασμα, σὰν ὀπτασία νὰ περπατᾶ στὰ νερά, καὶ γέμισαν μὲ φόβο: ἕνα φάντασμα! Κι ὅλοι φώναξαν μὲ φόβο. Κι ὁ Κύριος: «Μὴ φοβεῖσθε, Ἐγὼ εἰμί...». Τοὺς χτυποῦσαν τὰ κύματα, ὅπως μᾶς χτυποῦν οἱ περιστάσεις τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὶς καταιγίδες ποὺ ξεσηκώνονται μέσα μας. Ἀλλὰ ὅταν ἄκουσαν τὴν φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Πέτρος εἶπε: «Κύριε ἄφησέ με νὰ 'ρθω πρὸς τὰ σένα, περπατώντας στὰ νερά...» Ἤξερε ὅτι ἦταν ἀνθρωπίνως ἀδύνατο, ἀλλὰ ἦταν δυνατὸν γιατί ὅλα εἶναι δυνατὰ στὸν Θεό, καὶ μὲ τὸν Θεό.... Κι ὁ Χριστὸς εἶπε: «ἔλα...» Κι ὁ Πέτρος ἄφησε τὴν ἐλάχιστη ἀσφάλεια τοῦ σκάφους πάνω στὸ ὁποῖο βρισκόταν μὲ τοὺς ἄλλους μαθητές, κι ἄρχισε νὰ βαδίζει· καὶ ξαφνικὰ κοίταξε στὰ κύματα ἀντὶ νὰ κοιτάξει πρὸς τὸν Χριστό, κοίταξε τὴν καταιγίδα ἀντὶ νὰ κοιτάξει Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς καταιγίδας, ὅπως εἶναι ὁ Κύριος τῆς Εἰρήνης. Κι ἐπειδὴ θυμήθηκε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν καταιγίδα, ἄρχισε νὰ βυθίζεται· κι ὅταν ἀκριβῶς εἶχε χάσει ἀπ' τὰ μάτια του τὸν Κύριο, φώναξε: «βοήθει μοι..», κι ὁ Χριστὸς τὸν ἐπίασε ἀπ' τὸ χέρι καὶ τὸν ἔφερε στὴν ἀκτή..
Ἐδῶ βλέπουμε πάλι ὅτι ὅταν παρασυρόμαστε ἀπὸ τοὺς φόβους μας, τὶς ἀμφιβολίες μας, παρασυρόμαστε ἀπὸ τὴν καταιγίδα ποὺ μαίνεται μέσα ἢ γύρω μας, εἶναι ὁ Ἕνας ποὺ μᾶς θυμᾶται μὲ ἀγάπη, μὲ συμπόνια, μὲ μιὰ κατανόηση ποὺ φτάνει πέρα ἀπ' τὴν δική μας κατανόηση. Γιατί Αὐτὸς βυθίστηκε στὰ κατάβαθα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας κι ἔφερε ὅλο τὸ βάρος τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, αὐτὸς μπορεῖ νὰ πεῖ: «μὴ φοβεῖσθε! ..» - καὶ νὰ μᾶς πάρει ἀπ' τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς σώσει.
Ἂς σκεφτοῦμε γιὰ μιὰ στιγμὴ τί σημαίνει αὐτό: νὰ θυμόμαστε τί σημαίνει αὐτὸ γιὰ ὅλους μας, τὸν καθένα μας ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ μᾶς θυμοῦνται, γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχουμε, γιὰ τοὺς ὁποίους ἔχουμε σημασία. Ἕνας Γάλλος συγγραφέας ἔλεγε: Τὸ νὰ πεῖς σ' ἕναν ἄνθρωπο «Σ' ἀγαπῶ..» ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ πεῖς «δὲν θὰ πεθάνεις ποτέ...». Ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μιὰ ἔξοχη δήλωση πρὸς ἕνα πρόσωπο, τὸ πρόσωπο ποὺ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ προσφωνήθηκε, δὲν μπορεῖ νὰ ἐκπέσει ἀπ' τὴν αἰωνιότητα, τὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ, γιατί ὅλη ἡ ἀγάπη ἀνήκει στὸν Θεό. Πόσο ὑπέροχο εἶναι αὐτὴ ἡ σωτηρία νὰ προσφέρεται καὶ νὰ δίνεται, πόσο ὄμορφο νὰ εἴμαστε μέτοχοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς, χαρίζοντάς την στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἀγάπη μας καὶ μιὰν αἰώνια ἀνάμνηση.
Ἀμήν.

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/

2/8 Ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ἄρτων [Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς]

ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΤΩΝ 

«Γιατί ἆραγε ὁ Κύριος δὲν μετέτρεψε τὶς πέτρες σὲ ψωμιά, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησε ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ ἀργότερα πολλαπλασίασε τὸ λίγο ψωμὶ σὲ μία τεράστια ποσότητα;»

(Κυριακὴ Η´Ματθαίου, Ματθ. ιδ´ 14-22) [1] (Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Ὁμιλίες Δ´ – Κυριακοδρόμιο», ἐκδ. Πέτρου Μπότση, 2012) .

Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Ὕψιστος, εἶναι ἀπαραίτητα. Δὲν κάνει τίποτα ἄσκοπο, τίποτα ὑπερβολικό, τίποτα ποὺ νὰ μὴ χρειάζεται. Γιατί μερικοὶ ἄνθρωποι περιφέρονται τόσο ἄσκοπα καὶ κάνουν τόσο ἀδιάφορα πράγματα; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι βέβαιοι γιὰ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς τους, γιὰ τὸν προορισμὸ τοῦ ἐπίγειου ταξιδιοῦ τους. Γιατί μερικοὶ ἄνθρωποι ὑπερφορτώνονται μὲ ἄσκοπες ὑποχρεώσεις, προβαίνουν σὲ ὑπερβολικὲς ἐνέργειες, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴν μποροῦν νὰ κινοῦνται ἐλεύθερα κάτω ἀπὸ τέτοιο βάρος ὑποχρεώσεων; Ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν τὸ ἕνα πράγμα, «οὗ ἐστι χρεία». . Γιὰ νὰ βοηθήσει ὁ Κύριος τὸν ἄνθρωπο νὰ μαζέψει τὸν διασκορπισμένο νοῦ του, νὰ θεραπεύσει τὴ διχασμένη καρδιά του καὶ νὰ συγκροτήσει τὴν ἀνεξέλεγκτη δύναμή του, ἀποκάλυψε τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ στόχο ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος: τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πόσο ἄσκοπη εἶναι ἀλήθεια ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγωνίζεται νὰ ἐπιτύχει διάφορους στόχους! Πόσο ἀναίσθητη εἶναι ἡ διχασμένη καρδιά! Πόσο ἀδύναμη εἶναι ἡ θέληση, ὅταν ἡ δύναμή της κατακερματίζεται! . Ἑνός ἐστι χρεία. Μόνο ἕνα πράγμα μᾶς χρειάζεται: ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ θαυματουργὸς Χριστὸς προσπάθησε νὰ στρέψει τὰ μάτια καὶ τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων πρὸς αὐτὸν τὸν προορισμό. Ὅποιος σκέφτεται ἔτσι, ἔχει ἕνα μόνο στόχο: τὸν Θεό. Ἕνα αἴσθημα: τὴν ἀγάπη. Μία νοσταλγία: νὰ πλησιάσει τὸν Θεό. Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔφτασε σ’ αὐτὸ τὸ μέτρο. Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔχει γίνει σὰν τὸ φακὸ ποὺ συγκεντρώνει τὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου γιὰ νὰ δημιουργήσει φωτιά. . Τὰ λόγια ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς στὴ Μάρθα, «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾶς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά• ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λούκ. ι´ 41, 42), ἦταν στὴν πραγματικότητα ἕνας ἔλεγχος, μία προειδοποίηση στὸν κόσμο ὁλόκληρο. Κι αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ ἔχουμε πραγματικὴ ἀνάγκη, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ (βλ. Ματθ. ϛ´ 33). Γιὰ ὅλα ὅσα εἶπε καὶ ἔκανε ὁ Κύριος, εἶχε στὸν νοῦ του τὸν στόχο αὐτό. Ἐκεῖ εἶχε συγκεντρωθεῖ ὅλη ἡ φλόγα, ποὺ φωτίζει τοὺς ταξιδιῶτες ἐκείνους ποὺ περιφέρονται γύρω ἀπὸ τὶς χαράδρες καὶ τοὺς ἀνεμοστρόβιλους τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς ζωῆς. . Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Ὕψιστος, εἶναι ἀπαραίτητα. Τὰ πάντα γίνονται μ᾽ αὐτὸν τὸν ὕψιστο, τὸ μοναδικὸ στόχο. Ὅλα εἶναι ἀπαραίτητα, τόσο τὰ λόγια ποὺ λέει ὅσο καὶ τὰ ἔργα ποὺ κάνει. Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ἀργὸς λόγος, οὔτε ἕνα ἀχρείαστο ἔργο. Καὶ πόσο καρποφόρα ἦταν τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα Του! Πόσα ἑκατομμύρια φορὲς ἔχει καρποφορήσει κάθε λόγος καὶ κάθε Του πράξη, ὣς τὶς μέρες μας! Πόσο γλυκός, εὐωδιαστὸς καὶ ζωογόνος εἶναι ὁ καρπὸς αὐτός! . Γιατί ὁ Κύριος δὲν μετέτρεψε τὶς πέτρες σὲ ψωμιά, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησε ὁ σατανᾶς; Σὲ δύο μεταγενέστερες περιπτώσεις, ὅταν γύρω του ὑπῆρχε ἕνα πεινασμένο πλῆθος, πολλαπλασίασε τὸ λίγο ψωμὶ σὲ μία τεράστια ποσότητα, ὥστε μετὰ τὴ διατροφὴ τοῦ πλήθους, περίσσεψε περισσότερο ψωμὶ ἀπ᾽ ὅσο ἦταν ἀρχικά. Τὸ πρῶτο θαῦμα ὅμως (ἡ μετατροπὴ τῶν λίθων σὲ ψωμί), ἦταν κάτι ἀδόκιμο, ἀνάρμοστο, ἄτοπο. Τὸ δεύτερο θαῦμα (ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν ἄρτων) ἦταν κατάλληλο, ἀπαραίτητο καὶ ταιριαστό. . Γιατί ὁ Κύριος δὲν ἔδωσε «σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ» στοὺς Φαρισαίους, ὅταν τοῦ τὸ ζήτησαν; Δὲν ἔδωσε τέτοια σημεῖα ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὲ ἀμέτρητες περιπτώσεις, ὅπως σὲ θαύματα-θεραπεῖες ἄρρωστων, λεπρῶν, δαιμονισμένων, δὲν ἀνέστησε νεκρούς; Κάθε σημεῖο ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στοὺς φθονεροὺς Φαρισαίους ὅμως θὰ ἦταν ἀνάρμοστο, ἀκατάλληλο καὶ ὑπερβολικό, ἐνῶ σὲ ἄλλες περιπτώσεις θὰ ἦταν κατάλληλο, ἀπαραίτητο καὶ ταιριαστό.

Πηγή: http://kirigmata.blogspot.com/

26/7 H θεραπεία των τυφλών και του κωφού [†Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου]

2020 ΙΟΥΛΙΟΥ 26 - ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 (Ματθ. 9, 27-35)

(Διασκευή ομιλίας στην Άνω Ράχη, στις 2/8/1992)

Οι τυφλοί που έβλεπαν τον ουρανό

Σήμερα το Ευαγγέλιο μας μίλησε για δύο τυφλούς. Σαν τυφλοί δεν έβλεπαν τίποτε. Ούτε δένδρα, ούτε σπίτια, ούτε ανθρώπους. Και όμως είδαν κάτι το πολυτιμότερο. Είδαν τον Χριστό. Όχι με τα μάτια του σώματος αλλά με τα μάτια της ψυχής.
Οι άνθρωποι αυτοί όταν άκουσαν ότι εκεί δίπλα περνά ο Χριστός έτρεξαν πίσω του και φώναζαν: «ελέησέ μας Υιέ Δαυΐδ. Ελέησέ μας Κύριε». Ο Χριστός έκανε τον κουφό. Το συνήθιζε πότε-πότε ο Χριστός, το συνηθίζει και σήμερα. Τυχαίνει να τον επικαλούμαστε και να κάνει τον κουφό. Για να δει: Έχουμε πίστη; Έχουμε υπομονή; Έχουμε ταπείνωση; Ή αν αργήσει λίγο να μας απαντήσει, ξεχνάμε τι είμαστε και τι είναι. Και αρχίζουμε να γογγύζουμε και να διαμαρτυρόμαστε λες και ο Θεός είναι υπηρέτης μας και όχι Κύριός μας, που μας ελέγχει και περιμένει να δει τι είμαστε ο καθένας.
Τελικά ο Χριστός μπήκε σε ένα σπίτι και γύρω του μαζεύτηκαν οι μαθητές του και άλλοι άνθρωποι. Σε λίγο κατέφθασαν και οι δυό τυφλοί. Πώς πήγαν; Δεν χρειάζεται περιγραφή. Οι τυφλοί δεν βαδίζουν με καλές προϋποθέσεις. Κάθε βήμα σκόνταμα και πόνος. Και όμως πήγαν με υπομονή και ελπίδα. Μπήκαν στο σπίτι, πλησίασαν το Χριστό και του είπαν: «Ελέησέ μας Κύριε».
Γιατί μπήκαν σε αυτό τον κόπο; Γιατί δεν γύρισαν στο σπιτάκι τους; Τι απέδειξαν με την επιμονή τους; Απέδειξαν ότι έβλεπαν. Έβλεπαν φως και ελπίδα στο Χριστό. Τα μάτια τους βέβαια ήταν σκοτεινά. Αλλά η ψυχή τους ήταν ολόφωτη.
Ρώτησε ο Χριστός:
-Τι θέλετε να σας κάνω;
-Να ανοίξουν τα μάτια μας.
Τότε ο Χριστός τους έβαλε ακόμη ένα δύσκολο πρόβλημα. Τους λέει:
-Το πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω;
Του απάντησαν:
-Ναι, Κύριε το πιστεύουμε.
Όταν ο Χριστός τους άκουσε, δεν τους είπε: «ανοίχτε τα μάτια σας, εγώ διατάζω», αλλά ακούμπησε τα δάχτυλά του στα μάτια τους και τους λέει:
-Κατά την πίστιν ημών γενηθήτω. Να γίνει σύμφωνα με την πίστη σας. Αυτό που πιστεύετε να γίνει.
Αμέσως άνοιξαν τα μάτια τους, και είδαν και δόξαζαν τον Θεό.
Πόσο ζηλευτοί είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τυφλοί στα μάτια, βλεπάτοι στην ψυχή και στη καρδιά. Δεν έβλεπαν τα δένδρα, αλλά έβλεπαν τον δημιουργό Θεό. Και πώς τον έβλεπαν; Παντοδύναμο και πολυέλεο. Και πολυεύσπλαχνο. Γι' αυτό ακριβώς και όταν τους είπε ο Χριστός:
-Πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω;
Η απάντησή τους ήταν:
-Ναι, Κύριε το πιστεύουμε.
Και δεν κλονίστηκαν καθόλου.

Το λυχναράκι και ο ήλιος

Κάποτε ο άγιος Αντώνιος είχε πάει στην Αλεξάνδρεια. Εκεί ήταν ένα μεγάλο Πανεπιστήμιο, όπου δίδασκε ένας σοφός άνθρωπος, χριστιανός, μοναχός, γεμάτος από αρετές. Αλλά ήταν τυφλός.
Τον είδε ο άγιος Αντώνιος και του λέει:
-Μη λυπάσαι αδελφέ, που δεν έχεις μάτια σωματικά. Μάτια από εκείνα που έχουν οι μύγες και τα κουνούπια. Αλλά να χαίρεις γιατί έχεις τα μάτια που έχουν οι άγιοι άγγελοι και βλέπουν τον Κύριο της Δόξης και τα έργα Του.
Τι είναι πολυτιμότερο; Τα μάτια τα σωματικά ή τα πνευματικά; Εμείς όταν μιλάμε λέμε: «Τι είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο; Τα μάτια». Και όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον να φυλάει κάτι πολύ προσεκτικά, λέμε: «σαν τα μάτια σου».
Όμως τα μάτια του σώματος υπηρετούν την επίγεια ζωή. Τα μάτια της ψυχής υπηρετούν την αιώνια ζωή και είναι τόσο πολυτιμότερα, όσο είναι πολυτιμότερη η αιώνια ζωή από την επίγεια. Μακάριος ο άνθρωπος που έχει μάτια που βλέπουν τον Θεό. Γιατί είναι πολυτιμότερα τα μάτια των αγγέλων, από τα μάτια που έχουν τα κουνούπια και οι μύγες.
Είμαστε μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Μπροστά στην εικόνα του Χριστού και της Παναγίας. Και με την καρδιά ανοιχτή για να ακούμε και να δεχόμαστε την ευλογία Του: «Ειρήνη πάσι». «Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών».
Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι να έχει κανείς τα μάτια της καρδιάς του ανοικτά και να βλέπει στο πρόσωπο του ιερέα, τον Κύριο και Θεό μας να τον ευλογεί; Αυτό είναι άγια μάτια, ουράνια, αγγελικά.
Αλλά ξεχνάμε πιο είναι το πολυτιμότερο και παρασυρόμαστε από τα πρόσκαιρα. Αντί να μελετάμε παραδείγματος χάρη το άγιο Ευαγγέλιο, ή κάποιο βιβλίο πνευματικό, για να πάρουμε κάτι από το φως του Χριστού, διαβάζουμε παλιοπεριοδικά και ό,τι ψυχώλεθρο βιβλίο πέσει στα χέρια μας. Το αποτέλεσμα ποιό είναι; Η ψυχή μας αρχίζει να σκοτίζεται. Γιατί τα πάθη μας είναι σκοτάδι και μακριά από τον Χριστό, είναι μόνο σκοτάδι.
Αν ο άνθρωπος που μπήκε σε αυτή την πορεία προχωρήσει παραπέρα αρχίζει να απλώνει το αυτί του σε αθεϊστικές αντιλήψεις του τύπου: «Σώπα καημένε, η ψυχή θέλει ψίχαλα. Τι θα πει ζωή αιώνια; Πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει. Ε, φάε, πιέ, διασκέδασε τη ζωή σου. Ποιός ξέρει αν υπάρχει τίποτε»
Από πού βγαίνουν αυτές οι εξυπνάδες;
Απάντηση: Από μια καρδιά, ένα νου και μια ψυχή γεμάτη σκοτάδι. Σκοτάδι έχει, σκοτάδι δίνει.
Φως είχε ο Χριστός, φως έδινε. Φως είχαν οι άγιοι, φως έδιναν.
Σκοτάδι έχει κάποιος, σκοτάδι δίνει. Και καμιά φορά γίνεται εκείνο που λέει η Αγία Γραφή: «Άβυσσος, άβυσσον επικαλείται». Το ένα σκοτάδι, ταιριάζει με το άλλο.
Έπρεπε, όταν ακούμε «λόγο σκοταδιού», να μας πιάνει σύγκρυο. Να τρέμουμε. Όπως τρέμουμε όταν βλέπουμε άνθρωπο να μας επιτίθεται με το μαχαίρι. Γιατί είναι λιγότερο πράγμα να σφάξει κάποιος το σώμα σου, παρά να σφάξει την ψυχή σου. Τι να τα κάνουμε τα φώτα των ανθρώπων; Εκείνα που νομίζουν φώτα οι άνθρωποι είναι λυχναράκια. Δεν είναι ο ήλιος. Ο ήλιος είναι άλλο.
Άλλο είναι το φως το αληθινό που δεν σβήνει με τίποτε. Που τα σύννεφα δεν το επηρεάζουν. Το σκεπάζουν για λίγο αλλά τα νικάει και τα διαλύει. Και λάμπει πάλι.
Οι εξυπνάδες των ανθρώπων είναι λυχναράκι. Έτσι και φύσηξε ένα αεράκι, πάει, έσβησε.
Τέτοιες αποδείχθηκαν όλες οι αθεϊστικές ιδέες. Ήρθε ένας αέρας, φύσηξε και έπεσαν όλες μαζί αφήνοντας απογοητευμένους εκείνους που είχαν πιστέψει ότι με αυτές θα χτίσουν ένα ομορφότερο κόσμο. Ο όμορφος κόσμος δεν χτίζεται πάνω στη αθεΐα. Χτίζεται μόνο πάνω στο άγιο θέλημα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο είναι το φως. Αλλά το φως του Θεού. Και πρέπει πάντα να το κυνηγάμε και να το ανάβουμε μέσα μας.
Γιατί; Γιατί από καιρό σε καιρό ξεθωριάζει μέσα στην ψυχή μας η μορφή του Χριστού. Πώς ξεθωριάζει;
Θα πούμε το πιο απλό. Από Δευτέρα μέχρι Κυριακή πέφτει ο άνθρωπος στις δουλειές του. Γέμισε η καρδιά και ο νους του από τις δουλειές του. Τι χρειάζεται να κάνει;
Να πάει την Κυριακή στην Εκκλησία, να προσευχηθεί το βράδυ, να μελετήσει κάτι, για να φτειάξει το φως του Χριστού μέσα του πιο φωτεινό. Γιατί «εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως» που λέμε στην δοξολογία. Δόσ’ μου φως Χριστέ μου.
Να προσέξει ακόμη να μην πέσει σε πράξεις κακές. Γιατί οι αμαρτίες σκοτίζουν την ψυχή και σβήνουν το φως του Χριστού.
Να πούμε και κάτι άλλο. Μετά από λίγο θα γιορτάσουμε την Κοίμηση της Παναγίας. Διαβάζουμε στα ιερά βιβλία ότι η Παναγία μας, όταν της αποκάλυψε ο άγγελος ότι ήλθε η ώρα να πεθάνει, ενώ ήταν Μητέρα του Χριστού, νήστευσε δεκαπέντε ημέρες. Γι’ αυτό νηστεύουμε και εμείς, επειδή νήστευσε η Παναγία. Νήστευσε για να μη δει τα δαιμόνια την ώρα του θανάτου της.
Εμείς είμαστε άνθρωποι απλοί και αμαρτωλοί. Ο Θεός να μας φωτίσει να καταλάβουμε πόσο είμαστε αμαρτωλοί. Εμείς τι κάνουμε ώστε όταν θα πεθάνουμε να μην δούμε «την ζοφεράν και σκοτεινήν όψιν των πονηρών δαιμόνων;» Αλλά να μας παραλάβουν άγγελοι Κυρίου και να μας οδηγήσουν στον θρόνο Του; Θα νηστεύσουμε την νηστεία της Παναγίας παρακαλώντας τον Χριστό να μας ελεήσει και την Παναγία να πρεσβεύει για μας;

Μαζί με τον Χριστό, όσο και αν στοιχίζει

Μας αξίωσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να έλθουμε στην αγία του Εκκλησία. Να τον δοξάσουμε. Να τον προσκυνήσουμε. Να ακούσουμε τον λόγο του και να λάβουμε το φως του στις καρδιές μας.
Αλλά πρέπει να κάνουμε κάτι ακόμη. Να πούμε με αποφασιστικότητα σαν τους τυφλούς του Ευαγγελίου: «είναι ανάγκη να περπατώ πίσω από τον Χριστό, έστω και αν σκοντάφτω, έστω και αν πονώ. Έστω και αν μου στοιχίζει λιγάκι. Έστω και αν καμιά φορά με στενοχωρεί».
Με στενοχωρεί μερικές φορές ο νόμος του Θεού... Για αστεία πράγματα. Ήρθε η Παρασκευή και λιγουρεύομαι τα αρτύσιμα. Στενοχώρια είναι και αυτό. Όμως αξίζει να αφήσεις τον δρόμο του Θεού για μία μπουκιά; Αξίζει τον κόπο να αφήσεις τον δρόμο του Θεού για κάτι άλλα αστεία πράγματα της επίγειας ζωής; Ποτέ! Περπάτα λοιπόν αδελφέ στο δρόμο του Χριστού, πίσω από τον Χριστό.
Όποιος πάρει την απόφαση να περπατάει στον δρόμο του Χριστού, χαίρει για ό,τι κάνει για τον Χριστό και για την ψυχή του. Χαρά του είναι η νηστεία, χαρά του είναι η προσευχή, χαρά του είναι η Εκκλησία, χαρά του είναι τα καλά έργα, χαρά του είναι η εγκράτεια. Χαρά του είναι κάθε τι το οποίο ζητάει ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Όλοι μας αδελφοί να περπατάμε έτσι πίσω από τον Χριστό. Και ο Χριστός ο πολυεύσπλαχνος και παντοδύναμος και πανάγαθος θα μας βλέπει με την ίδια ευσπλαχνία και καλωσύνη που είδε τους τυφλούς. Και θα μας γεμίζει με την χάρη Του και με την ευλογία Του. Θα αγιάζει και θα ομορφαίνει τη ζωή μας όπως Εκείνος ξέρει. Αμήν.-

impiprevezis.gr

2/8 Το αληθινό φαγητό [†Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου]

 ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ο ΧΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΑΚΙΣΧΙΛΙΩΝ (Ματθ. 14, 14-22)

(Διασκευή ομιλίας στις 9/8/1998)

Δίνοντας πλουτίζεις, δεν φτωχαίνεις!

Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο πώς ο Χριστός χόρτασε πέντε χιλιάδες άνδρες και πολλές γυναίκες και παιδιά με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Και ότι αφού έφαγαν όλοι περίσσεψαν δώδεκα ολόκληρα καλάθια. Δηλαδή πολύ περισσότερα από τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια που ήταν στην αρχή.
Το θαύμα αυτό μας δείχνει τι πλούτος είναι η ευλογία του Θεού. Και πόσο μεγάλος πλούτος είναι να σκορπίζει κανείς, να δίνει, να κάνει ελεημοσύνες. Μας λέει ακόμη ότι ο φόβος που έχουν μερικοί ότι βοηθώντας τούς άλλους θα φτωχύνουν, είναι λάθος. Όσο περισσότερα δίνεις, τόσο περισσότερα σου στέλνει ο Θεός. Γι' αυτό ο άνθρωπος που είναι κοντά στο Θεό, ακούει αυτή την διήγηση του θαύματος του Χριστού και χαίρει και διδάσκεται.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που απλώνουν τα χέρια τους μόνο για να αρπάξουν. Και θέλουν να χορτάσουν με όλων των ειδών τις απολαύσεις και τις ηδονές. Να αισθανθούν ότι απόλαυσαν τη ζωή, την γλέντησαν και συνεπώς είναι ευχαριστημένοι. Αλλά αδελφοί μου, τι παράξενο πράγμα. Όσο και να προσπαθήσει κανείς να φάει, να πιεί, να απολαύσει, όσο μακρύτερα και αν απλώσει τα χέρια του για να μαζέψει, όσα και να αποκτήσει, τελικά δεν ευχαριστείται. Δεν χορταίνει, δεν λέει: «φτάνει».
Μας διδάσκει ακόμα η σημερινή περικοπή, ότι ο άνθρωπος πρέπει όχι να μαζεύει, αλλά να δίνει. Και μας δείχνει πόσο ευλογημένος είναι εκείνος που δίνει. Γιατί δίνοντας μιμείται τον Χριστό.
Ξέρετε τι σημαίνει «μιμείται τον Χριστό»; Το χέρι του, γίνεται χέρι Χριστού. Και το στόμα του, στόμα Χριστού. Είναι πολύ ωραίο το χέρι που δίνει αγάπη, βοήθεια, καλωσύνη. Και το στόμα που βγάζει λόγο Θεού. Δηλαδή αναβλύζει σαν από πηγή λόγια ζεστά, λόγια καλωσύνης, λόγια οικοδομής. Λόγια που κάνουν τους ανθρώπους αντί να πηγαίνουν προς τα κάτω να ανεβαίνουν προς τα επάνω. Και να αισθάνονται περισσότερο άνθρωποι. Περισσότερο καλοί. Περισσότερο εύσπλαχνοι. Αυτό θέλει να μας διδάξει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Ασχολήσου με τα έσω

Μας λέγει ο Χριστός με αυτό το θαύμα: Προσέξτε. Υπάρχουν δύο τρόποι ζωής. Ο ένας είναι να προσπαθήσεις να φας, να απολαύσεις για να γεμίσεις την κοιλιά σου και να τέρψεις τις αισθήσεις του σώματος. Και ο άλλος τρόπος είναι να προσπαθήσεις να γεμίσεις την καρδιά σου.
Τι είναι μεγαλύτερο; Κοιλιά ή καρδιά; Τι προτιμάς; Εκείνα που στηρίζουν την κοιλιά, το σώμα ή εκείνα που στηρίζουν την καρδιά, τον έσω άνθρωπο που είναι ο πραγματικός άνθρωπος;
Ποιό είναι εκείνο που τρέφει τον «έξω» άνθρωπο; Το φαγητό.
Το καλό φαγητό θέλουμε να έχει τις εξής ιδιότητες:
Να είναι ωραίο στην όψη. Όταν πας σε ένα εστιατόριο, κοιτάζεις ποιό φαγητό φαίνεται εξωτερικά όμορφο. Μετά προσπαθείς να διαπιστώσεις αν μυρίζει ωραία. Έπειτα το δοκιμάζεις για να δεις αν είναι νόστιμο. Αν εκπληρώνει τις απαιτήσεις αυτές το αγοράζεις και το τρως.
Βέβαια θα έπρεπε να εξετάσουμε και κάτι άλλο. Αυτό που θα φάμε, είναι ωφέλιμο; Θα μας ωφελήσει; Ή θα μας βλάψει. Επί παραδείγματι: Ένας άνθρωπος έχει ζάχαρο και γι' αυτό λέει: «Μ’ αρέσουν τα γλυκά, αλλά δεν με ωφελούν. Γι' αυτό δεν θα τα φάω».
Αλλά ας ξαναδούμε τις ιδιότητες του φαγητού.
Εξετάζουμε το κάθε μας φαγητό αν φαίνεται ωραίο. Πόσες φορές τσακώνονται τα παιδιά γιατί η μητέρα έβαλε σε κάποιο ένα κομμάτι που φαίνεται απ' έξω ωραίο! Πόσο όμως διατηρείται το ωραίο; Μέχρι που να πάρεις το πηρούνι και το μαχαίρι. Μετά το «ωραίο» χάθηκε.
Η ωραία μυρωδιά κρατάει όσο είναι η μπουκιά κάτω από την μύτη. Μετά χάνεται. Τελείωσε η αποστολή της. Μπαίνει η μπουκιά στο στόμα και αρχίζει η γεύση. Εκεί είναι μεν το φαγητό νοστιμότατο, αλλά ούτε ομορφιά έχει πια ούτε γεύση. Χάθηκαν. Έσβησαν. Όταν μασήσουμε το φαγητό και το καταπιούμε μένει μόνο η ωφέλεια.
Ας δούμε και κάποιες ανάλογες εικόνες.
Είσαι άρρωστος στο κρεβάτι. Τι προτιμάς; Να είναι το κρεβάτι χρυσό και στρωμένο με μεταξωτά και με βελουδένια, ή να έχεις ελπίδα ότι θα γίνεις καλά; Και ελπίδα της αιώνιας ζωής εάν φύγεις από τον κόσμο αυτό; Απάντηση:
-Και τι να το κάνω το χρυσό κρεβάτι, χωρίς ελπίδα θεραπείας; Και χωρίς ελπίδα αιώνιας ζωής;
Δεύτερο. Όταν είσαι άρρωστος τι προτιμάς; Να έχεις γιατρό καλό, φάρμακα τελευταίου τύπου, εξυπηρέτηση από το προσωπικό του νοσοκομείου αρίστη; Ή να έχεις υπομονή;
Θα πείτε: Τόσο σπουδαίο είναι να έχω υπομονή; Και αν δεν έχω υπομονή τι πειράζει; Ρώτα τους γιατρούς, που λένε: «Άμα ο ασθενής δεν έχει υπομονή και καλή διάθεση, ό,τι και να του κάνουμε προς το χειρότερο πηγαίνει».
Και κάτι άλλο. Τι προτιμάς; Να έχεις νόστιμα φαγητά και γλυκά, ή να έχεις γλύκα στην καρδιά σου; Δηλαδή να είναι γεμάτος ο εσωτερικός σου άνθρωπος από γλύκα, χαρά, ειρήνη;
Είναι χίλιες φορές προτιμότερο να έχει ο άνθρωπος μέσα του γλύκα, χαρά και ειρήνη, παρά να προσπαθεί να αποκτήσει ειρήνη, γλύκα και χαρά τρώγοντας και πίνοντας. Σκέψου: Γιατί τρως; Γιατί πίνεις; Γιατί πας στο κέντρο διασκέδασης; Απάντηση: Για να αποκτήσω χαρά. Άμα όμως την έχω μέσα μου την χαρά, τι το θέλω το κέντρο της διασκέδασης το χορό και το ξεφώνισμα; Να πόση σημασία έχει να καλλιεργήσει κανείς όχι τον «έξω» άνθρωπο αλλά τον «έσω».

Η δύναμη του αληθινού φαγητού

Πώς καλλιεργείται ο έσω άνθρωπος; Λέει ο Χριστός: Φροντίζετε να τρώτε, όχι εκείνα που στηρίζουν το σώμα, αλλά τον άρτο που «βεβαιώνει», δηλαδή στηρίζει και χορταίνει την καρδιά.
Γιατί έδωσε τότε ο Χριστός το υλικό φαγητό στους πεντακισχιλίους; Ας το δούμε από αυτό που επακολούθησε. Όταν χόρτασαν οι Εβραίοι έψαξαν να βρουν το Χριστό, ενώ κείνος είχε εν τω μεταξύ κρυφτεί. Αφού τον βρήκαν του είπαν: «Εσύ είσαι για μας! Θα παίρνεις λίγα ψωμιά και θα κάνεις να τρώμε όλοι και να μην νοιαζόμαστε για τίποτε». Και ήθελαν να τον κάνουν βασιλιά. Αλλά ο Χριστός τους απάντησε: «Να μη ζητείτε την τροφή που έρχεται από κάτω, από τα χωράφια και από τα σπαρτά. Αλλά την τροφή που έρχεται από τον ουρανό, και είναι για την καρδιά. Και τέτοια τροφή είναι το σώμα μου και το αίμα μου. Εκείνο που το τρώγετε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Όποιος φάγει το σώμα μου και πιεί το αίμα μου θα έχει συγχώρηση των αμαρτιών του».
Ποιό είναι εκείνο που σε κάνει αδελφέ να μην έχεις χαρά;
Απάντηση: Το κακό που είναι μέσα μου. Όταν λοιπόν αυτό το κακό σβήσει με την χάρη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, τότε η χαρά που ζητάς έρχεται. Μη ψάχνεις λοιπόν για άλλα πράγματα που μεγαλώνουν το κακό, γιατί τότε μεγαλώνει η στενοχώρια, η λύπη και η κατήφεια. Και τότε χρειάζονται διπλάσια και πολλαπλάσια διασκέδαση, περισσότερο κρασί και μεγαλύτερες δόσεις ναρκωτικών για να ευχαριστηθείς.
Είπε ο Χριστός: «Όποιος τρώγει το σώμα μου και πίνει το αίμα μου, όταν έλθει η ημέρα της ανάστασης θα τον αναστήσω». Λίγο πράγμα είναι, να έχεις σιγουριά ότι την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας θα αναστηθείς για να βρεθείς μαζί με την Παναγία, μαζί με τους αγίους αποστόλους, μαζί με τους αγγέλους και μαζί με τον Κύριο της Δόξης τον Ιησού Χριστό;
Γιατί δεν προσπαθείς και δεν κάνεις ό,τι σου υποδεικνύει ο πνευματικός ιατρός, μέσα στο πνευματικό θεραπευτήριο που λέγεται Εκκλησία, για να μεταλάβεις αξίως το σώμα και το αίμα του Χριστού;
Και κάτι ακόμη. «Όποιος τρώγει το σώμα μου και πίνει το αίμα μου», είπε ο Χριστός «εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Δηλαδή αυτός μένει κοντά Μου, μέσα Μου και εγώ κοντά του, μέσα του. Όταν ο Χριστός, η πηγή της ζωής, της χαράς και της ειρήνης είναι μέσα σου, είναι δυνατόν να μην γεμίσει η ζωή σου, χαρά, ειρήνη, ευχαρίστηση; Όλα αυτά δεν φαίνονται στη ζωή των ευσεβών χριστιανών;

Ας πάρουμε φως από τον Δημιουργό του ηλίου

Άδικα καταστρέφουμε τη ζωή μας με τις λάθος τοποθετήσεις μας. Γι' αυτό και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, και ο Χριστός κήρυτταν συνεχώς μετάνοια. Δηλαδή: Διόρθωσε την τοποθέτησή σου, το μυαλό σου. Άλλαξε πορεία. Δεν θα καταστραφείς. Δεν θα καταντήσεις ταλαίπωρος. Αντίθετα, θα ξεφύγεις από την ταλαιπωρία και θα βρεθείς στην ειρήνη και στη χαρά.
Επί τουρκοκρατίας, ένας τούρκος ρώτησε κάποιο χριστιανό:
-Για εξήγησέ μου, πώς πιστεύετε εσείς οι χριστιανοί, ότι ο άνθρωπος όταν κοινωνάει τρώγει το σώμα και το αίμα του Χριστού, τον Χριστό; Σε πόσες καρδιές τέλος πάντων μπορεί να μπει κάθε Κυριακή αυτός ο Χριστός; Τελικά υπάρχει ακόμη ο Χριστός;
Ο χριστιανός του απάντησε:
-Δεν μου λες, η πόλη μας πόσα παράθυρα έχει;
Τάχασε εκείνος.
-Δεν ξέρω. Πάντως είναι πάρα πολλά.
-Και πώς δεν τελειώνει ο ήλιος, μπαίνοντας απ' όλα αυτά τα παράθυρα στα σπίτια των ανθρώπων; Αν λοιπόν ο ήλιος που είναι δημιούργημα του Θεού, ξέρει να μπαίνει μέσα σε τόσα σπίτια και δεν λιγοστεύει, ο Χριστός που είναι ο δημιουργός του ηλίου, δεν έχει τον τρόπο να μπει ο ίδιος στη ζωή όλων των ανθρώπων, να την φωτίσει και να την αγιάσει;
Το λάθος μας είναι ότι δεν στηρίζουμε τη σκέψη μας και την πορεία μας στα διδάγματα του Χριστού. Αλλά προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με το μυαλό μας και με συμβουλές ανθρώπων που συμφωνούν με το μυαλό μας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν -έχοντας τη σκέψη ότι ο Χριστός είναι το Φώς του κόσμου- να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, να ακούμε τον λόγο του Θεού και να προσπαθούμε να ακολουθούμε τα διδάγματά του. Αμήν.-

impiprevezis.gr

Σελίδα 1 από 18